शहरातल्या रस्त्यांवर झाडं दुतर्फा
बंदोबस्ताच्या सैनिकांचा जणू ताफा
धूळ धुराचे लोट सोसत
सदैव दिमतीला उभा
जो तो आपल्या घाईत
वेळ कुणा पहायला
झाडे झुंजती उन पावसाशी
छत्रछाया देण्या वाटसरुला
या झाडांनाही फुटते पालवी
लागती गोमटी फळे
एकवार पाहता त्यांना
सुख डोळ्यांना मिळे
उरलेसुरले थोडे पक्षी
करती खोपा याच झाडांवर
रोजच्या गोंगाटात पडणार कशी
चिवचिव पिलांची कानावर
चाफ्याची फुले पांढरीच
अाणि पिवळाच बहावा
डोळे भरुनिया कधी
आंब्याचा मोहोर पहावा
नारळाची गगनभरारी
गुलमोहोराची लाल फुलं
गळक्या नळापाशी
उभं रोप पिटुकलं
वाटसरु कधी यांच्या
विसावे सावलीत
तीच छाया तीच माया
जी माऊलीच्या पदरात
बहरलेल्या वा सुकलेल्या
नका हो डहाळ्या तोडू
पानंफुलं वाढविती शोभा
नका त्यांना हो ओरबाडू
हिच झाडे फुंकती
शहरातील हवेत प्राण
असती निरपेक्ष किती
करीती सहज जीवनदान
निसर्गाची किमया सारी
किती सोसती तरी जगती झाडं
नका समजू त्यांना
हिरव्या पानांची लाकडं
जतन करा हो हे धन
देवाजीनं जे दिलं
विचारील जेव्हा तो भेटल्यावर
तेव्हा कळंल ते पाहायाचंच राहिल
No comments:
Post a Comment